müzelerde fotoğraf çekmek neden yasaktır?

Bir çok müzede ya da zamanı yerde resim çekmenin yasak bulunduğunu ayrım etmişsinizdir. Bu yasak bir tek devletimizde değil, Dünya genelinde yaygın bir durumdur. New York’taki Metropolitan Sanat Müzesi şeklinde çeşitli müzeler belirli kısımlarda resim çekilmesine izin verse de, umumi olarak aslolan alaka deposu olan hususi sergilerde yasak uygulanmaya devam ediyor.

Bu yasak acayip gözükebilir sadece çoğunluğu finansal olan, pek oldukça değişik problemi yok etmek için uygulanmaktadır.

Resim yasağı, kitlelerin yaşamlarını görsel olarak kaydetmeye yönelik çok önemli isteğini engelliyor. İnternete yüklenen resim miktarı hakkında meydana getirilen tahminlerine nazaran, her sene ortalama bir trilyon dijital resim çekiyor ve paylaşıyoruz. İnternete yüklenen en popüler fotoğrafların içinde, meşhur nesnelerin, yerlerin ve anıtların önünde çekilen selfie’ler (özçekimler) ilk sıralarda içeriyor. Akıllı telefonlar ve kameralı gözlükler şeklinde teknolojiler günlük hayatımızı kaydetmeyi kolaylaştırırken, bu nevi resim yasaklarını daha can bunaltan hale getiriyor. Bu yerlerin, fotoğrafı çekilmesi yasak olan ürünlerin taklitlerini armağan mağazalarında satmaları ve yüksek çözünürlüğünde olan fotoğraflarını internete aslına bakarsanız yüklemiş olmaları da bu yasakların daha anlaşılmaz olmasına neden olabilmektedir.

Müzelerde resim çekmek niçin yasak?

1. Ani ve yoğun bir ziya saçan kamera flaşlarının resimlere, boyalara ve kırılgan nesnelerin kaplamalarına ziyan verdiği varsayımı: Cambridge Üniversitesi’nden Martin Evans’ın araştırması, halk kaynaklı elektronik flaşların müzelerdeki eserlere mühim bir ziyan vermediğini öneriyor. Fakat tekrar de, flaşların eserlere ziyan vereceği kaygısı, resim yasağının ilk sebebi olarak öne çıkıyor.
2. Kameraların yasaklanması ile ziyaretçi deneyiminin iyileştirilmesi: Bir müzeyi gezmekten keyif alan ziyaretçilerin yine ziyaret etme ihtimali yüksektir. Bir sergiye bakarken önünüzde resim çekmeye işçi bir insan güruhu var ise, o sergiden keyif almanız son derece zorlaşacaktır. Sadece kim bilir daha önemlisi, büyük ihtimalle öteki kişilere ve hatta sergi nesnelerine çarpacak selfie çubukları kullanan kişilerden meydana gelen kalabalığın sergi yollarında trafik sıkışmalarına neden olmasıdır. Bu sıkışıklar her insanın deneyimini dikkat edilmesi gereken seviyede kötüleştirecektir. bundan farklı olarak çeşitli fotoğrafçıların “keyifli” bir pozisyon ulaşmak veya tutuklamak için balkonlardan sarkmak şeklinde tehlikeli hareketlerde bulunmaları nedeniyle sergilerde yaşanabilecek duraksamalar, gecikmeler ve sigorta maliyetleri de azalıyor.
   
   

   

3. Resim çekiminin ve bu fotoğrafların pazarlanmasının düzenleyici ile kısıtlandırılması: Bir müzenin ya da zamanı yerin fotoğraflarının çekilmesinin yasaklanması, bu yerlerin ya da sergilerin tek yasal fotoğraflarının düzenleyiciler tarafınca çekilebileceği kuralına dayanıyor.
4. Güvenlik endişeleri: Bu fikre nazaran sergilerin fotoğraflarının internete yayılmasının engellenmesi, hırsızların ya da teröristlerin alarm sistemlerindeki ve güvenlik kameralarındaki sıska noktaları belirlemelerini engelliyor.
5. Telif hakları: Sergilenen projelerin telif hakları çoğu zaman onu üreten şahıs ve sanatçılara aittir ve onları korumayı gayeler. Bu telif hakları, “eserin kopyalarını oluşturmak” isteyen birisi ortaya çıktığında belirli bir ücret ödenmesini gerektirir. Telif hakları, çoğu zaman sanatçının geçerliliği süresince ve ölümünden sonraki 70 sene süresince geçerlidir. Bu da Rönesans periyodu eserleri iç oluş suretiyle pek oldukça eski eserin telif hakkının seneler evvel sona erdiği anlamına gelmektedir. Sadece çağıl sanat eserleri kelam konusu ortaya çıktığında, bilhassa bir yapıt müzeye bir tek sergi için kiralandıysa, telif hakkı dikkat edilmesi gereken bir mesele olabilir. Müzeler, kiralanan ürünlerin telif haklarına haiz değildir. Bu yüzden ürünlerin fotoğrafının çekilmesi, telif hakkının ihlal edilmesi anlamına gelebilir.