Bir Asteroidi Uzay İstasyonuna Dönüştürmek Kısa Sürede Mümkün Olabilir

Surat , sima ,çehre yüzlerce hatta binlerce, hatta daha çok insanoğlunun yaşayabileceği büyük bir feza istasyonu inşa yapmak eylemek doğal ki basit değil. Oldukca çok malzemeye ihtiyacınız var ve inşa edilse bile, istasyon sakinlerinin iki mühim sıhhat sorunuyla kafa etmesi gerekmektedir: Düşük yerçekiminin vücutları üstündeki tesirleri ve oldukca çok kozmik ışınım. Hakemli olmayan yeni bir yazı, bu problemler için iddialı bir yeni bir yol sağlıyor. Bu çözüme bakılırsa feza istasyonu bir asteroidin içine inşa edilebilir ve asteroidin dönmesi sağlanabilir.

Bu yaklaşım Rockwell Collins’ten emekli bir Teknik Araştırmacı olan David W. Jensen tarafınca ortaya atıldı ve bu istasyonun inşası için nelere gerekseme duyulacağına dair son derece ayrıntılı bir düşünce veriyor. Oldukca daha önemlisi, kendi kendini kopyalayan robotlar kullanılarak asteroit bir tek 12 sene içinde ve 4,1 milyar dolar şeklinde görece düşük bir maliyetle bir feza istasyonuna dönüştürülebiliyor. Büyük feza projeleri laf konusu ortaya çıktığında bu son derece makul bir meblağ.

Robotik gereksinimleri göz ardı edersek, Jensen için ilk adım, feza istasyonuna dönüştürülebilecek münasip bir asteroit bulmaktı ve bu gaye ile asteroit Atira’yı tercihetti. Bu asteroit, gezegenimizin yörüngesini asla geçmeyen, bir Dünya’ya Yakın Nesne’dir. 4,8 kilometre çapında olan bu asteroit taşlı bir yapıya haiz ve hatta ortalama 1 kilometrelik ikincil bir nesne olan bir uydusu bile var.

Düşünce, güneş panelleri ve istasyonun kendisi de iç oluş suretiyle her şeyi inşa yapmak eylemek için asteroitteki malzemeyi kullanmayı en gerekli alıyor. Jensen bir torus biçiminde, kısaca çörek formunda bir yapıda karar kıldı. Ortası boş dairesel bu yapının dış kenarı, radyasyondan mikro meteoritlere kadar farklı tehlikelere karşı koruma sağlarken, dahil bölümde yaşanabilirliği en üst düzeye çekip çıkarmak için ani çok düzey inşa edilebiliyordu.

Atira her 3,4 saatte bir dönüyor, sadece bu halkalı istasyonun sakinlerine Dünya’ya yakın yerçekimi tedarik etmek için bunun mühim seviyede hızlandırılması gerekmektedir. Yarıçapı 2,1 kilometrenin birazcık üstünde olan istasyonun her 105 saniyede bir dönüşünü tamamlaması kafi.

Maliyet ve süre çizelgesi ortalama rakamlar sadece bunlar oldukca mühim robotik teferruatlardan kaynaklanıyor: Asteroitte var olan malzemeleri kullanarak yaşanabilir modüllerden güneş pillerine kadar feza istasyonunun her bileşenini inşa edebilecek robotların yollanması. Buna başka robotlar da iç olacak ve böylece gönderilen ilk grup mümkün olduğunca minik olacak.

Bu robotlar bir kez yapıldıktan sonrasında basitçe ve rahatça öteki asteroitlere geçebilir ve tekrardan yapılanma sürecini tekrardan başlatabilir.

İnsanlar 1903 senesinde Konstantin Tsiolkovsky‘den beri bunun hayalini kuruyor. Planlar devamlı uygulanabilir olmayabilir fakat bu düşünce mutlak surette başarılabilecek noktaya bir adım daha yaklaşıyor.