Binlerce yıldır kapalı olan devasa mağara ilginç keşifler sundu…

Bilim adamlarının yüzlerce hatta binlerce senedir “zamanda donmuş” bir habitatı keşfetme fırsatı bulmaları hayatta pek sık rastlanan bir vaziyet değildir. Sadece araştırmacılar, 2015’te güneydoğu İspanya’nın kayalıklarının içinde mağaramsı bir alanın saklandığından şüphelenmeye başladıklarında, beklediklerinin oldukca daha fazlasını buldular.

Mağaranın büyüklüğünün netleşmesi seneler alacaktı, sadece araştırmacıların şimdiye kadar çok eski mağarada yaptıkları dikkatli keşiflerde keşfettikleri şey, bir vakitler mağaranın tavanından sarkan korkulu sarkıtlar içinde pençe izleri hala görülmesi mümkün, soyu uzun süre evvel tükenmiş ayılara ev sahipliği yaptığıydı.

İspanya’nın Cieza kentindeki Cañón de Almadenes içinde yer edinen Cueva del Arco içine meydana getirilen bulgu emekleri, Murcia Üniversitesi’nden araştırmacılar tarafınca yönetiliyor. Bulgu ekibinin içinde, diğer yanda ne işe yaradığını müşahade etmek için kafasını bir kayanın altına sokarak mağarayı ilk gören kişilerden kabul edilen Profesör Ignacio Martín Lerma da bulunmakta.

İlk başta mütevazı bir açıklık olması beklenen girişin, mağara tabanından 20 metre yüksekliğe kadar uzanan tavanları olan devasa bir alan olduğu bulunmuş oldu.

Ekip tarafınca meydana getirilen açıklamada, “Kendimizi birinci derslik bir keşifle karşı karşıya bulduk. Odalar devasaydı, bir kısmı 20 metre yüksekliğindeydi ve bu da onları bölgedeki en yüksek odalar yapıyordu. Sarkıtları da benzer biçimde benzersizdi, bir kısmı 3 metre uzunluğunda ve 1 santimetre genişliğindeydi, kısaca mağaranın yüzlerce hatta binlerce sene süresince izolasyonu olanakları sayesinde hemen hemen benzersiz bir stabilite koşullarında büyümüşlerdi” denildi.

Çok büyük alandan derlenen en dikkat çekici bulgulardan birisi, duvarlarda mağara ayısının pençe izlerinin bulunmasıydı. Mağara ayılarının (Ursus spelaeus) ortalama 24.000 sene evvel neslinin tükendiği ve ortalama yarım ton ağırlığında ve 3 metre uzunluğa kadar uzanan inanılmaz canlılar olduğu düşünülüyor.

Çok eski mağaranın duvarlarına kazınan izleri, bu ayıların yarımadanın tahmin edilenden daha güneyinde yaşadıklarını gösteriyor. Aslen bu nevi mağaralarda yaşamıyorlardı fakat fosillerinin bir çok mağaralarda bulunmuş oldu. Bunun sebebinin, başarı göstermiş oluş için büyük sinüsler geliştirdikleri kış uykusu esnasında ölmelerinin bir neticesi olduğu düşünülüyor.

Sadece, dişlerinin konumunun et yemelerini hemen hemen olanaksız hale getirmesinden dolayı, nebat temelli devlerin benzer büyük sinüsler yüzünden sonlarının gelmiş olması da mümkün görülüyor. Dünya donup nebat örtüsü yok olurken, mağara ayıları, bugüne dek Dünya’da kalmayı başaran et yiyen kuzenleri Ursus arctos’a kıyasla soğuğa daha azca ahenk sağlayabilmiş olabilir.

Mağarada ortaya çıkarılan keşifler araştırmacıların beklentilerini aşmış olsa da, hemen hemen keşfedilmemiş kısımlar mağara için duyulan heyecanı arttırıyor. Ekip, ellerinde böylesine ender ve el değmemiş bir naturel gömü varken, oldukça dikkatli bir halde ilerlemeleri mevzusunda ısrar ediyor.